Liefde voor eten

Ik hou van eten. Lekker eten. Ik ben er mee opgegroeid. De helft van mijn familie is Indonesisch. Alhoewel mijn Zeeuwse oma geweldige tomatensoep met balletjes kon maken, werd ik verliefd op de Indische keuken. Ik herinner mij de geuren uit de keuken van mijn oma. Daar pruttelde altijd wel een gietijzeren pannetje of wadjan (wok) op het kleine, groene petroleumstelletje. Soms, als ik  binnen kwam, begonnen mijn ogen te tranen en mijn keel te branden. Oma maakte zelf sambal. Het enige dat ik nooit echt heb leren waarderen.

Fijner vond ik het als ze kroepoek bakte. Een beetje olie in de pan, sissen en borrelen en binnen no time stonden er grote, warme plakken kroepoek op tafel. In de keuken bij mijn oma was eten liefde. Over liefde gesproken, ook mijn eerste vriendje ontkwam niet aan de overdaad aan eten die mijn oma hem voorschotelde. en niet alleen hem, maar ook de vriendjes van mijn nichtjes en zelfs de melkboer! Als hij zijn glazen flessen melk rondbracht, belde hij aan  bij oma. Nadat ze uit haar zwarte huishoudportemonnee de melk betaald had vroeg ze altijd of hij een bordje eten wilde. Omdat ook de Hollandse melkboer van eten had leren houden, dat van mijn oma welteverstaan, zat ik als kind regelmatig te kijken hoe de melkboer zijn bord leeg at.

Ik heb talloze keren gevraagd of ze de recepten aan mij wilde vertellen. Schrijven kon ze niet, vertellen des te beter. Gelukkig zitten de herinneringen in mijn geheugen gegrift. Vreemde groene balletjes met kokos (klepon) en gesmolten palmsuiker binnen in. Kip met knoflook en rijst, mijn favoriete gerecht op de zaterdagavond. Elke zaterdag zat de hele familie op de grote banken in de woonkamer en stalde oma de gerechten uit op de eettafel. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik de tafel met het groene tafelkleed nog voor mij.

Later ging ik naar de hotelschool. Daar leerde ik op een hele andere manier met eten omgaan. Omdat je alles moest proeven wat je klaar maakte, at je regelmatig de hele dag door. Vanaf dat moment was ik degene die thuis de kerstdiners bereidde. Ik had er plezier in, maar maakte de hotelschool niet af.

Op kamers leerde ik ook hoe eten vooral niet moest smaken. Mijn huisgenoten fabriceerden regelmatig maaltijden waarvan ik mij afvroeg of het ethisch verantwoord was het op te eten. Dus nam ik steeds vaker het heft in handen en kookte voor al mijn mede bewoners. Die daar uiteraard dankbaar gebruik van maakten. In die tijd was er overigens nog geen sprake van eetgoeroes en foodies. Je had hoogstens een tante, een vriendin of moeder van die ‘op dieet’ was. Meestal betekende dat punten tellen. Calorieën dus. Ik had een vriendin, hoogblond met een prachtige Zweedse glimlach die samen met haar moeder punten telde. Een appeltaart was zo ongeveer het maximale aantal punten van de dag. Dus een kop thee met appeltaart vormde zo ongeveer haar dieet. Echt afvallen deed ze overigens niet.

Jaren later trouwde ik met een man die in zijn koelkast had: een pak zuurkool, een stuk kaas, mosterd, augurken en een zestal biertjes. Mijn eerste ontbijt op bed van mijn geliefde bestond dan ook uit twee crackers met ham (gekocht!), mosterd, een dot ketchup en een augurk in plakjes. Het was eten met liefde, dat was wel duidelijk. Het duurt niet al te lang of ik zwaaide de scepter over de keuken en vooral de inhoud van de koelkast. Manlief kwam 10 kilo aan in een aantal jaren maar was daar zeer tevreden mee. De keer dat hij het presteerde mie-nestjes van Honig te serveren met pastasaus onder het mom ‘ het is toch allemaal hetzelfde die slierten’ , heb ik openlijk protest aangetekend. Zelfs uit liefde at ik het niet op!

Mijn kinderen heb ik opgevoed met aandacht voor eten. Veel vers, overwegend gezond maar met genoeg heerlijks tussendoor. Toen de bakker op de hoek nietsvermoedend aan mijn dochter (12) vroeg wat haat lievelingseten was, zei e zonder blikken of blozen ‘ kreeft en oesters’ . Een beetje decadent zijn ze wel! Terwijl ik aan de keukentafel schrijf aan dit blog, luister naar Bløf’s Alles is Liefde, maakt mijn jongste dochter apple kaneel muffins. Zonder hulp, zonder vragen en met veel plezier. Ook zij heeft de liefde voor eten ontdekt. Met dank aan mijn oma!