Leef Tijd

Ik ben 48 jaar en bijna 9 maanden oud.

Soms, als ik in de spiegel kijk, voel ik mij ook zo. Rimpels, plooien, kraaienpootjes, dunner wordend haar. Stiekem ben ik dan blij dat ik geen lenzen draag en het beeld dat ik van mezelf zie altijd een beetje vaag is. En vaker dan soms, als ik naar mezelf kijk, zie ik een jonge vrouw vol levenslust. Iemand die weliswaar ouder wordt maar zich jong voelt. Misschien is jong niet het goede woord. Ik zie een vrouw die zeker is van zichzelf. Die blij is met wie ze is. Die er mag zijn van zichzelf. Dat is weleens anders geweest.

Vorige week was ik bij de signeersessie van het I’m lijfboek geschreven door Isa Hoes en Medina Schuurman.  Het boek gaat over je goed en mooi voelen na je veertigste. Op mijn lijf geschreven dacht ik meteen. Isa Hoes. Een vrouw die ik niet bewust volg, maar zo langzamerhand een bijzondere plaats in mijn leven is gaan leiden. Ik kan mij nog herinneren hoe ik als 19-jarige naar de eerste afleveringen van GTST keek met Isa (Myriam) en Antonie Kamerling (Peter). Zoals zoveel jonge meiden was ik meteen verkocht bij het zien van Antonie. Isa vond ik geweldig, zoals zij durfde te spelen. Later keek ik de films met Antonie en las in de pulpblaadjes hoe het hem en Isa verging. Totdat drie jaar na het overlijden van mijn grote liefde, ook haar grote liefde overleed. Ook zij bleef achter met twee kinderen. En haar jongste zit nu bij mijn jongste in het brugjaar van dezelfde middelbare school. Twee meisjes die opgroeien zonder vader. Ze ‘liken’  elkaar op Instagram. En hebben geen idee!

 

In de inleiding van I’m schrijft zij een stukje dat mij erg raakte omdat het zo herkenbaar is. Het gaat om de jaren dat je in een soort overlevingsstand staat. Je moet alles alleen doen: hard werken, voor de kinderen zorgen en vooral, ze beschermen tegen pijn met de wens dat ze die nooit meer zo zullen voelen. En dat overleven is aan het veranderen. Langzamerhand ben ik mezelf weer aan het toestaan meer te voelen, meer aan mezelf te denken. Door te sporten, door te ontspannen en vooral door heel veel leuke dingen te doen. Natuurlijk heb ik best nog eens stress, zeker door de week in combinatie met werk, files, eten maken, aandacht geven, etc. Maar steeds vaker durf ik het los te laten. Het huis niet perfect opgeruimd? Ach, de zon schijnt, ik ga lekker fietsen. Een slecht cijfer op school? Nou ja, de volgende keer beter lieverd.

Heeft het veranderen ook te maken met ouder worden? Ik geloof het wel. De kinderen worden ouder (en hoeven niet meer gevoerd, getild, in slaap gezongen te worden) en ik word ouder. In I’m komt een professor aan het woord die zegt “fijn ouder worden zit voor het grootste deel tussen je oren. Van het leven houden, je bestaan zo inrichten dat je je goed voelt is het grote geheim van een mooie en leuke tweede helft.”

Ik teken ervoor. Ik hou van het leven (altijd al gedaan trouwens), wil er zoveel mogelijk plezier aan beleven en met een optimistische kijk de dingen aangaan die op mijn pad komen. En ja, natuurlijk klaag ik ook nog weleens. Dat is soms ook gewoon lekker. En ja, die rimpels, het vetrolletje (ja, zelfs ik) en niet meer altijd de beste en de snelste zijn in sport vind ik best weleens jammer. Maar ik krijg er ook zoveel voor terug! In mijn werk, in de opvoeding, in mijn relaties naar andere mensen. Het lijkt alsof ouder worden je letterlijk ook wijzer maakt. Niet altijd, maar er zijn zo van die momenten…

Deze zomer word ik 49 jaar. Nog even en ik val in de doelgroep van goedkope trein- en tramabonnementen. Slik! Dan ben ik dus qua leeftijd een ‘oudere’. Maar wel eentje die geniet! Iemand die durft voor zichzelf te kiezen. Iemand die af en toe ‘ uit ervaring praat’ Iemand die een ‘ bucketlist’ boekje van haar kinderen cadeau krijgt. Iemand die nog elke dag nieuwe dingen wil ontdekken. En soms ook gewoon op de bank in slaap valt omdat het wel eventjes genoeg geweest is. Iemand die blij is met de vrienden die ze heeft. Ook al ziet ze die niet meer zo vaak als vroeger. En dan soms, is er dat spontane wijntje op een maandagavond na het sporten. Dat is leven. Dat is genieten. Dat is ook ouder worden. Dus 49, kom maar op! Ik kan je aan en ga van je genieten. En die lenzen ga ik gewoon nooit dragen. Dan zie ik die rimpeltjes ook gewoon wat minder goed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PS Isa en Medina: dank voor jullie heerlijke, oprechte boek. Ik heb het mezelf cadeau gegeven, heb er in gelezen en gebladerd en er zelfs al uit gekookt. Dit is ook een beetje lief zijn voor mezelf 🙂