Vrijheid

We zijn net terug van een weekje Lesbos. Het Griekse eiland waar mijn moeder jaren geleden haar vrijheid gevonden heeft. Eerst alleen en nu samen. In hun tuin aan het strand staat een boom. Het is geen echte boom. Het is een kunstwerk waarin een paar op het eerste oog uiterst vreemde voorwerpen hangen. Een paar gloednieuwe sandalen, een paar kettinkjes, steentjes en schelpen…  Als je er op bezoek bent, kun je er iets in hangen dat voor jou vrijheid symboliseert. Zo wordt het langzamerhand een symbool voor de vrijheid van alle bezoekers aan de tuin en het huis dat weer de vrijheid symboliseert van mijn moeder.

Ik heb er niets in gehangen. Ik heb er wel over nagedacht. Vrijheid, wat staat daar voor mij symbool voor? Het gekke is, dat ik mij geen voorwerp kon bedenken. Ik probeerde mij voor te stellen dat ik een zakje met strand van het rode lavastrand in de boom hing. Ik voelde mij immers vrij daar. Geen werk, geen stress, nauwelijks rekening houden met de klok. Zon op mijn huid, het koele zeewater kabbelen aan mijn voeten, het warme zand. Het werkte niet.

Mijn gedachten gingen terug in de tijd. Het gevoel van vrijheid ken ik zeker. Fietsend in de bergen. Zwoegend tegen de berg op en als grootste beloning de afdaling die daarop volgde. Geen seconde mijn ogen van de weg loslatend, bedacht op takjes en steentjes die mijn gevoel van vrijheid abrupt zouden beëindigen. In de vroege ochtend op het strand. Op een plek in de wereld waar als eerste de zon op kwam. Rennend door het park waar de konijntjes voor mijn voeten voorbij schieten. Snorkelend in het zoute water van een oneindige oceaan. Niets dan de wereld onder water. Boven bestaat niet meer.

Ontroerd van vrijheid was ik ergens aan de Oostkaap van Nieuw Zeeland. Aan het strand, vlakbij een Maori dorp, stond een tenger meisjesfiguur. Ze was gemaakt van drijfhout en keek uit over de zee. Na een lange fietstocht waar geen ander levend wezen aanwezig leek te zijn ontmoette ik haar. Turend over de zee op een rotsblok voor haar gemaakt. Zitten op het zand keek ik naar haar. Ruim vijftien jaar kan ik mij nog exact het gevoel terughalen van dat moment.  Vrijheid.

Aan het strand ergens aan de oostkust van NZ

De begraafplaats op het mooiste randje van de aarde. De ruimte, het uitzicht en de stilte doet zelfs de doden goed. Denk ik.

Kiezen hoe ik mijn leven inricht. Verantwoordelijk zijn voor mijn eigen keuzes. Soms vallen. Zachtjes maar ook keihard. Altijd weer opstaan en hopen dat ik blijf staan. Wetens dat ik dit weer ga vallen. Nog beter wetend dat ik altijd weer op zal staan. Rechte rug, trotse houding. Vrijheid. Vooruit kijken. Maar ook terug. Mijn vrijheid zit in herinneringen. In gevoelens die ik terug kan halen. Als ik fiets, als ik in mijn bed lig, als ik aan het strand sta, als ik de handen van mij  dochters vastpak. Vrijheid kan ik niet vervatten in een symbool. Vrijheid zit in mij.

Als ik de volgende keer weer in de prachtige tuin van mijn moeder en haar man op lesbos ben, weet ik wat ik in hun boom zal hangen. Ik zoek op hun strand de kleinste takjes drijfhout die ik kan vinden. Daar maak ik een tenger meisje van. Ze heeft een staartje. Ze lijkt op mij. Zij maakt herinneringen. Zij kijkt over de zee uit. Zij kijkt vooruit.

Zij is vrijheid.