Sinds een tijdje volg ik op social media een aantal nieuwe pagina’s. Ze gaan over zwemmen, lopen en fietsen. Triathlon dus. Het virus. Er bestaat geen vaccinatie voor en is zeer besmettelijk. Gelukkig levert deze epidemie voornamelijk positieve ervaringen op. Complete blogs, trainingsschema’s, ervaringen, tips en truces passeren hier de revue. Type betweter (‘dus, weet je dan niet dat…’), type onervaren (‘ wat kan ik beter doen, ik heb zelf geen idee…’), type fanatiekeling (‘vandaag rustig aan gedaan, 4 kilometer gezwommen, daarna nog even 160 kilometer gefietst en straks nog even een klein stukje intervaltraining van een uur of wat…’ ), type oudgediende (‘ na mijn 33ste triathlon twijfel ik of ik in mijn age-groep…’), type expert (‘ als je een OD doet en op de LD heb je in de T-zone bedacht dat je gestayerd hebt…’) en het type vrouw. Nu is dit laatste type toch wel een geval apart, begrijp ik inmiddels van mensen die het kunnen weten.

Goed, vrouwen en triathlon. Ik hou het bij mezelf. Vrouw, 49 jaar en nerveus als een puber op haar eerste schoolfeestje. Dagen ervoor las ik alles wat los en vast zat over je voorbereiden op een triathlon. Nu was de mijne een achtste (wat in mijn oren een beetje zielig klinkt, de naam sprint triathlon klinkt toch iets stoerder) en lekker dichtbij huis.

De week ervoor samen met mijn (vrouwelijke) trainingsmaatje het gebied verkend en ook maar gelijk even alle afstanden gezwommen, gefietst en gerend. Om toch maar zeker te weten dat we geen flater zouden slaan. Want ach, wij vrouwen kiezen voor zeker…  in elk geval deze twee! Dat zat dus wel goed. Ik telde de dagen af. Wanneer doe ik nu nog iets aan trainen? Want, las ik ergens, de laatste week moet je ‘ taperen’. Dat heeft niets met sporttape te maken leerde ik snel. Het is gewoon een moeilijk woord voor niks doen. Rusten dus. Best lastig als je werkt en een gezin runt, dus nam ik aan dat ik vooral niet moest trainen. Intussen werd mijn buik onrustig. Niet handig, wan toespelende darmen zijn de ergste vijand van een triatleet, geloof mij maar. En zelfs op een prut afstandje van vijf kilometer wil je niet…ik in geen geval!

Gelukkig was daar altijd nog mijn partner in crime die ook haar allereerste ging doen. Elke dag appte we elkaar talloze keren: ‘ wat doe jij vandaag?’ Ga je nog een rondje fietsen? Zullen we vanavond nog zwemmen? Komt er iemand kijken? Hoe gaan we er heen?’ Gedeelde smart is halve smart, zullen we maar zeggen.

Tot de vooravond van de ‘ grote race’ . Fiets poetsen, ketting smeren… tot mijn grote schaamte had ik nooit meer gedaan dan een doekje over het frame halen en wat druppeltjes uit een flesje van de lokale fietsenboer over mijn ketting laten vallen. Beetje draaien aan de trappers. Fiets is wedstrijd klaar! Ik dwong de visoenen van lekke banden uit mijn hoofd. De laatste keer dat ik daar iets mee gedaan had was in de tijd van het teiltje water met een druppeltje Dreft. Het doosje Simpson lag vast nog ergens inde schuur. helaas doe je daar tegenwoordig vrij weinig meer mee. Goed, bidons met isotone spul klaar, sportdrankje klaar en de checklist nalopen. Wetsuit, helm, schoenen, veiligheidsspelden… eh veiligheidsspelden? Geen idee wat ik zou moeten spelden maar een doos vol kon vast geen kwaad. Keurig op ‘ taper tijd’ mijn bed in, lees half elf ’s avonds en ogen dicht. Rusten is het credo! Helaas wilden mijn hersenen anders. Na wilde dromen over zwakke spieren en zwoegende ademhaling waarin ijzersterke triatleten mij lachen voorbij zwommen, fietsten en renden viel ik in een onrustige slaap.

Shit, vergeten de mail van de organisatie te lezen. Snel mijn bed uit en tot mijn schrik de enorme hoeveelheid regels, voorschriften en parkeermogelijkheden in mijn hoofd prenten. Gelukkig overviel de slaap mij snel.

Zaterdagochtend. Havermout ontbijt. Kinderen wekken. ‘ Ik zie jullie aan de finish, niet eerder komen kijken hoor, daar word ik nerveus van en zink ik!’ Mijn begripvolle meiden knikten slaperig. ‘ Ja, mam, dag mam, succes mam, je kan het mam.’

Mijn maatje D. wordt gebracht door haar vriend in haar Mini, fiets achterin gevouwen. Vriendlief heeft wijselijk besloten thuis het resultaat af te wachten. D. en ik proppen onze fietsen in mijn gezinsauto, tassen er bij en reizen af. Een kwartier verder rijden we het parkeerterrein op.  Lekker rustig nog. Wolken pakken zich samen en het waait aardig. Wind, mijn vijand op de fiets. Met mijn 49 kilo schoon aan de haak blaas je mij met gemak een stukje achteruit. Eensgezind besluiten we ons te laten registreren. gelukkig iets kleiner van opzet dan de Ironsman’s die ik inmiddels gezien heb in Maastricht, Luxemburg en Zurich. Een vriendelijke mevrouw bekijkt onze rijbewijzen en geeft ons een envelop. Uit mijn ooghoek zie ik een roodtruck met verse koffie en muffins. Lekker! Eerst staat ons het belangrijke werk te wachten. Fietsen uitladen en op weg naar de wisselzone. Een alweer vriendelijke meneer in een geel hesje houdt ons tegen. Waar zijn de stickers? ‘ In de enveloppen!’ Vol trots tonen wij hem de witte envelop en vertellen hem dat dit ‘ onze eerste keer’ is. Hij glimlacht. ‘Voor je de wisselzone ingaat moet je alle stickers op de juiste plekken geplakt hebben, vertelt hij ons. En geduldig plakt hij samen met de stickers op helm en aan zadelpen. Weer wat geleerd. Wat nerveus lachend kijken we elkaar aan. Onze helmen zijn in orde en de fietsen ook. Gelukkig, ze zijn pas drie maanden oud!

De wisselzone. 410 is redelijk snel te vinden. Nu goed nadenken, derde rij, vlakbij binnenkomst.  We leggen onze spullen klaar en checken bij elkaar: fietsschoenen, loopschoenen, sokken, helm, zonnebril (hmm wolken). Een ervaren en alweer aardige meneer helpt ons de startnummers bevestigen. Een ietwat chagrijnige mede-triathlete wijst zuchtend hoe onze chips aan onze enkels bevestigd moeten worden. Zenuwen, vast!

We zijn er klaar voor! We besluiten in te zwemmen, professioneel als we zijn. Na een paar slagen begint de briefing. Ik sluip naar voren en luister naar de aanwijzingen. Twee keer heen en weer zwemmen, vier rondjes zwemmen en eentje lopen. Dat moet ik kunnen onthouden. Wijselijk sluiten we achteraan het deelnemersveld aan. D. vraagt aan zo ongeveer iedereen ‘ Is dit ook jouw eerste?’. In de hoop dat er meer lotgenoten zijn. Het startschot klinkt. Ik loop op mijn gemak achteraan het water in. Voorzichtig begin ik aan mijn eerste slagen. De verhalen worden nu waarheid. Ik bevind mij in een levende wasmachine vol armen en benen. Ondanks mijn goede voornemen lukt het mij niet in rustig vaarwater (of beter, zwemwater) te komen. Voor mij en naast mij schoolslag zwemmende atleten. Mijn nieuw verworden borstcrawl helpt mij niet in de inhaalrace. Ik besluit stug mijn eigen tempo te zwemmen. Vooral navigeren. Tijdens de trainingen zwem ik meestal twee keer de afstanden. Kijken is niet mijn sterkste punt. De armen en benen zwemmen vrolijk ploeterend met mij mee. Het eerste rondje zit erop. Het stukje strand sjok ik door. Het tweede rondje. Dat gaat al en stuk beter. Uit het water hoor ik mijn naam roepen. Ik kijk maar zie niks. Ren naar de wisselzone, trek mijn wetsuit uit en kijk om naar D. Nog niet te zien. Zij fietst een stuk sneller dan ik, dus haalt mij vast in. Schoenen aan, helm op. Ik weet zowaar in een keer de sluiting te vinden. Op naar het balkje. Ik stap op mijn gemakje oude fiets. Dat met die elastieken en rennend erop springen is voor later. Nu eerst zitten en trappen. Onderweg halen de meest prachtige fietsen met hun eigenaren mij in zoevend tempo in. Ik laat me er niet door van de wijs brengen. ‘Ooit doe ik dat bij een beginneling’, denk ik vrolijk. Ik buig mij zo diep mogelijk over mijn racestuur. Het gaat lekker. Ik begin bijna te zingen! Af en toe roept een enthousiaste toeschouwer mij iets toe. Ik lach vrolijk terug. Drie rondjes gefietst, twee keer langs de transitiezone gekomen. Zo heet het punt waar ik van het parcours af moet na vier ronden. Wat, twee keer? Of drie? Maar waar begint de ronde dan? Ben ik nu al aan mijn vierde rondje? Of toch drie? Een lichte paniek overvalt mij. ‘Sufferd, hoe moeilijk is dit nu. Je kunt toch wel tot vier tellen?’ schiet het door mijn hoofd. Het laatste stuk breekt aan. Ik twijfel nog steeds. Als je een ronde te weinig fiets, is er geen medaille. Mijn Tom Tom horloge ben ik vergeten aan te zetten. Dat helpt ook niet. Ik rem af. ‘ Ik ben de tel kwijt!’ riep ik vertwijfelt naar een vrijwilligster. Die wijst mij lachend naar de wisselzone. ‘Ga daar maar heen, komt vast goed’, roept ze terug. Ik hobbel verder en stap keurig af voor de balk. Met mijn hand aan mijn zadel ren ik als een geoefend atleet de wisselzone in. Waar is nummer 410? Tellen is mijn ding niet, zeg maar. Een deelneemster wijst mijn nummer aan. ‘ Krijg ik straks wel de sportiviteitsprijs?’ roept ze mij na. ‘Tuurlijk’, denk ik. Als ik mijn medaille maar krijg. Ik ren het paadje af. Ik loop alleen en direct in een lekker tempo. Geen zwabberbenen. Het eerste stuk hal ik direct wat lopers in. Het gaat heerlijk. Na anderhalve kilometer sla ik het energiedrankje af. Energie heb ik genoeg! Ik zweef! Ik ren om de plas, ondertussen kijkend naar de finish. Over de steiger straks. Een beetje heroïek kan geen kwaad. Ik ren nog wat mensen voorbij. Eentje roep’ Wat ga jij hard!’ Zo voelt het ook. De laatste meters op de steiger. Ik geniet. De endorfines gieren in het rond. Nog een paar meter. Ik ren in de armen van vrijwilligster E., die de medailles uitreikt en ik ken van mijn triathlon cursus. ‘ Ik had je nog niet verwacht!’ roept ze.Ik lach en kijk en zie het scorebord. Een uur en 31 minuten! Een kwartier sneller dan verwacht. Ik mocht van mezelf niet op de tijd letten. Dat heb ik onderweg ook geen moment gedaan. Maar nu ik hem zo zien staan, daar op dat bord. Ik wacht op D. en film haar aankomst. Zij straalt minstens zoals ik. ‘Wat is dit leuk!’ roept ze telkens weer. Trots poseren we met onze medailles.

Bij de wisselzone krijgen we een dikke knuffel van de vrijwilliger die onze stickers mee hielp plakken. ‘ Ik ben trots op jullie’ zegt hij.

Blij rijden we naar huis. Nu weet ik het zeker. I’m not a girl, I am a triatleet!

Ik was er bij. Als toeschouwer weliswaar maar ik was daar. 2000 deelnemers, 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en 20 kilometer rennen. Een halve triatlon, maar geen gewone. Het is de Ironman!

Drie jaar geleden wist ik van het bestaan niet af. Tijdens een weekendje Maastricht belanden we, per ongeluk, in een spektakel. We wandelden een rondje Sint Pietersberg en zagen mensen fietsen en hardlopen. Afgetrande, verbeten gezichten. Het parcours liep dwars door onze wandelroute. Of onze wandelroute liep dwars door hun parcours; dat was mij onduidelijk. Er hing een feeststemming. Bij het witte sprookjeskasteel aan de Maas van André Rieu klonk een Weense Wals. In zijn achtertuin had André de luidssprekers op volle sterkte staam. Zijn eigen muziek moest de lopers aanmoedigen. Een rode loper aan zijn achtertuin maakte het plaatje compleet. Wij keken er verwonderd naar.

Terug in de stad aten we een hapje. Na het eten zagen we nog steeds mensen met rugnummers voorbij komen. Inmiddels waren de gezichten verwrongen en was het rennen lopen geworden. Soms niet meer dan strompelen. Het bleken de laatste deelnemers te zijn van de Ironman Maastricht. Ik vroeg mij stiekem of ze wel helemaal lekker waren. Zo zag het er namelijk niet uit.

Een kleine twee jaar later stond ik in Luxemburg te kijken naar de opbouw van het circus dat Ironman heet. Inmiddels was mijn kennisniveau op het gebied van triathlons gegroeid. Zelfs meer dan dat. Een paar maanden geleden begonnen met zwemmen, een racefiets gekocht en aan het trainen met een echte triathlon coach. Ik kende zelfs wat mensen die èchte triathlons deden. Zelfs Ironmans.

Wat bezielt een normaal mens om mee te doen aan een Ironman? Ik zet het op een rijtje dat zich in mijn eigen hoofd ontspon:

1. De Ironman is een Amerikaans en dus goed doordacht marketing concept.
2. De mensen die er werken zien eruit als de Amerikaans geworden droom. Goedlachs, sterk, een vlotte babbel en uitermate strak georganiseerd.
3. De Ironman geeft een familiegevoel waar je bij wilt horen. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Ze zijn ijzersterk in het verkopen van een droom, ook voor de ‘ gewone ‘ man/ vrouw. Iedereen kan triatleet worden! Ook jij!
4. Als je wint, krijg je prijzen. De ultieme prijs is de ‘ goldcard’  voor deelname aan een Worldchampionship. Dat is niet voor iederen weggelegd. Dus hoor je tot de winnaars, dan mag je gaan. Wel nadat je direct na je medaille in ontvangst genomen hebt je creditcard trekt en gemiddeld zo’n 700,- betaald voor je je ‘ gewonnen’  deelname. Wie zegt dat endorfines niet werken? Zij hebben het door!
5. Er is merchandise met babykleding voor de aanstormende triatleet, huishoudspullen voor moeders die zonen en dochters aanmoedigen, shirts met een ‘ hall of fame’ waar je als deelnemer je eigen (!) naam in priegelschrift kunt terugvinden, petjes, sokken, mokken, tassen en letterlijk voor ieder wat wils. Als je thuis met een Ironman tas/shirt/pet lopt zal elke tri-sporter je vol bewondering aankijken. Je hebt een Ironman gedaan!
6. Buiten de Ironman wedstijden heb je ook nog de Ironkids (voor ambitieauze kinderen of hun minstens zo ambitieuze ouders) en de Irongirl (voor meisjes en vrouwen die het stiekem wel leuk vinden om een stukje te rennen maar waarvoor een triathlon nog iets teveel uitdaging is). Zo is de familie compleet.

Nu denk ik van mijzelf altijd dat ik ongevoelig ben voor zo’n commercieel circus.

Eerlijk? Ik zag de opbouw van de routes, de wisselzones, de zwemstart en de finish met de Ironman boog. Ik was bij de briefing, zag de filmpjes van winnaars, hoorde Mike, de Ironman regelneef met zijn grappen en serieuze ondertoon. Ik zag de nieuwelingen met gespannen gezichten. De ervaren atleten die elkaar net iets minder gespannen begroeten als oude vrienden. Ik reed een stukje van de route op mijn racefiets met een echte pro (die de volgende dag in de top 10 belande!). Poseerde zelfs bij een bordje met ‘ Ironman 70.3 Luxembourg’, zag dikke, dunne, jonge en oude mensen met hun deelmers polsbandje rondlopen. De atleten met hun Ironman rugzak, gekregen bij de registratie alsof het een goodiebag was. Met die tas en het polsbandje groette je elkaar. Je hoorde erbij, bij de familie. Met ats en polsbandje deed je mee aan 1,9 kilometer zwemmen in het stromende water van de Moezel, je fietste 90 kilometer in de Luxemburgse heuvels en tot slot rende je nog 20 kilometer heen en weer langs de rivier.

Op de dag zelf heb ik met spanning staan kijken bij de start van het zwemmen en bij de wisselzone. Ik heb langs de route gestaan bij het fietsen en wildvreemde mensen aangemoedigd. Daarna bij het lopen deelnemers een hart onder de riem gestoken en ze soms zelfs weer laten lachen toen ze niet meer konden. Samen met duizenden andere toeschouwers. familie, vrienden, toevallige voorbijgangers en toeristen.

Het was te laat. Het virus was mijn lichaam ingeslopen. Ik merkte het al toen ik er stond. Ik wilde ook. Ik wilde erbij horen. Ik wilde de uitdaging aangaan. Ooit ga ik meedoen. Dan zit ik bij de briefing als deelnemer. Krijg ik een tas en een polsbandje en groet ik de andere familieleden op straat.

Thuis gekomen stond mijn besluit vast. Ik ben gaan trainen met een echt schema. Ik ben vastbesloten goed te leren zwemmen. Ik volg trouw mijn intervaltraining voor het harlopen en fiets minstens twee keer per week. Bovendien doe ik krachttraining omdat ik vind dat ik sterk moet worden. De endorfines gieren in het rond. Afgelopen week heb ik het gedaan. Ik heb mezelf ingeschreven. Ha, nee, niet voor een Ironman. Gelukkig heb ik ondanks het virus nog wel wat gezond verstand. Ik doe mee aan de achtste triathlon Ouderkerkseplas op 18 augustus 2018!

Yes I do!
Yes I can!

Ik ben op Zeeuwse grond geboren. In het ziekenhuis van Vlissingen, hemelsbreed ongeveer 500 meter van de zee. Zwemmen leerde ik al vroeg.  Mijn A en B-diploma werden al jong op mijn zwembroekje genaaid. Rood en groen, als ik het mij goed herinner.

Schoolzwemmen was er ook. Met de bus van school naar het zwembad. In mijn genoegen gegrift staat de badmeester. Smetteloos witte short en bijpassende polo, zwarte baard en streng gezicht. Het wapen in zijn hand: een lange stok met aan het eind een vervaarlijk uitziende haak. In mijn ogen een martelwerktuig voor angstige kinderen die oog in oog met de haak spontaan alles vergaten wat ze ooit geleerd hadden. Na de zwemles het zwembad uit, de kleedkamer in. Waar ik mij uit mijn natte badpak hees en tot mijn schrik tot de ontdekking kwam dat ik mijn ondergoed vergeten was. Jeugdtrauma’s zitten in een klein hoekje.

Mijn verdere leven heb ik het water vooral gezien als iets waar je op kan dobberen, in kan pootje baden, thee van kan zetten en op vakantie in een warm land eventueel in kunt snorkelen. Totdat ik bedacht dat ik weleens mee zou kunnen doen aan een triatlon. En daar hoort zwemmen bij. In de dagen dat ik mijn A en B-diploma haalde was borstcrawl nog iets voor pro’s en dat heb ik dan ook nooit geleerd. Het idee om met mijn (letterlijke) schoolslag een triatlon te doen, daar ben ik dan net eventjes te ambitieus voor. Gelukkig zit in mijn triatlon cursus voor beginners ook het onderdeel ‘open water’ zwemmen.

Afgelopen maandagavond verzamelde ons groepje zich op afgesproken plek bij het water. De luchttemperatuur was 18 graden, het water vast veel kouder.  Het zag er uit zoals vanouds: bruin. Er waaide een stevig briesje. Hagelnieuwe tri-suit aan, wetsuit erover heen, badmuts op, oordoppen, zwembril. Aan mijn outfit kon het niet liggen. De dapperen onder ons sprongen het water in. Ik liet mij voorzichtig van de steiger glijden met iets tussen angst en vrees op mijn gezicht. Onze doorgewinterde triatlon coach spoorde ons aan om even ‘ op te warmen en naar de dichtstbijzijnde boei te zwemmen’. Al gauw merkte ik dat mijn vijf eerdere zwemlessen in het warme zwembad letterlijk naar de bodem van mijn geheugen waren gezonken. In mijn B-diploma schoolslag zwom ik braaf naar de boei en terug, onderweg kijken naar maaiende armen en flitsende hoofden in en onder water. Mijn enige troost was dat er nog een paar medecursisten waren die het zwemmen nog niet perfect beheersten. Ik was niet alleen.

Vol goede moed stak ik na een paar minuten mijn hoofd in het uitzichtloze water. Goed nadenken: als een torpedo door het water, horizontaal, niet overdrijven met je benen, eerst de ene arm en dan pas de volgende arm, romp recht houden, core stabiliteit, ogen en dus hoofd naar beneden gericht, arm in een nette hoek het water in en o ja! Ademen. Hoestend en proesten kwam ik na vier slagen weer boven water. Ik liet het idee snel varen dat ik ook werkelijk een stuk vooruit gekomen was. Want naast alle zaken die door mijn hoofd schoten moet je in het open water ook nog koers weten te houden. Navigeren dus. Onze coach deed moeiteloos voor hoe je dat moet doen en vooral hoe niet. Inmiddels hield ik mij drijvens op mijn oranje boei voor dat kou een emotie is. En emoties kun je uitschakelen is mij ooit verteld. Ik kan je verzekeren: dat is een leugen.  Elke minuut een beetje meer bibberend vroeg ik mij af hoe ik in hemelsnaam ooit een stuk zou kunnen zwemmen, adem halen en in de juiste richting blijven gaan. Een triatlon leek ineens mijlen ver weg.

Nog een poging. Ik gleed onder water, bewoog mijn armen in een voor mijn gevoel op een borstcrawl lijkende slag, blies uit onder water en nam een teug lucht. Ik had ergens het idee dat het er nog best wel aardig op begon te lijken. Dapper zwom ik nog wat meters achter mijn groep aan, af en toe terugvallend in mijn vertrouwde schoolslag. Oranje badmutsen gleden door het water voor mij. Dromend zag ik mijzelf al tijdens een Ironman door het water scheren. Kuiltjes maken in het water, ademen in het kuiltje. 500 meter, 1000 meter. Een brakke slok water verstoorde mijn illusie. Het wedstrijdje snel naar de steiger en wie het eerste zijn wetsuit uit heeft ging aan mij voorbij. Bibberend hees ik mij het hout op en klappertandend drukte ik mijn warme handdoek tegen mijn lijf. Wetsuit uit, tri-suit uit, joggingbroek aan en met een lachend ‘ tot volgende week, dan gaan we zwemmen en fietsen’  nam ik afscheid. Thuis gekomen ontdekte ik dat mijn jongste dochter onder de douche stond. Ik rukte haar er nog net niet onder vandaan en pakte haar badjas. ‘ Ik moet douchen, nu!’ riep ik haar toe. Haar gezicht sprak boekdelen, maar dat kon mij even niets schelen. Na de hete douche keek ik op mijn telefoon. Foto’s van het zwemmen! En daar waar ik dacht toch een paar mooie borstcrawl slagen gedaan te hebben zag ik mezelf terug: hoofd ver boven het water, happend naar adem alsof het mijn laatste teug was. Ik barstte in lachen uit. Dit was letterlijk het plaatje dat past bij mijn Zeeuwse roots: ik worstel en kom boven.

Volgende week week ga ik er gewoon weer voor. En dan weer en dan weer. Ik geef niet op. Borstcrawl, ik zal je leren! Ironman, wees gewaarschuwd. Ik kom er aan!

Volgende blogs: Ironman Luxembourg 2018 en les 5 van mijn triatlon cursus (zwemmen en fietsen).