Playlist

De tekst die ik niet plaatste vorige week. Het kwam te dichtbij. Toch deel ik nu mijn woorden, nadat ik een artikel las in Het Parool met als titel Rouwen ìs al moeilijk, maar met kinderen helemaal. Het artikel deelde ik op LinkedIn. Dat deed mij beseffen, ook ik heb een verhaal. Een verhaal van uitgestelde rouw.

Sjako zingt jouw afscheidslied in mijn oortjes. I’ll be there to try to make you the brightest day… Het lijkt alsof jij mij iets vertellen wilt. Als mijn playlist, op shuffle, Cause your the best thing that ever happened afspeelt weet ik het zeker.

Vorige week was het de langste dag van het jaar. De zon scheen volop en het is nog even licht voor het donker wordt. De donkerste dag in het verse begin van juli volgt al snel.

Een mensenleven van een puberkind geleden. Wat is tijd als je dat beseft? Ons verhaal is als dat van vele anderen. Ik lees ze, herken ze, erken ze.

Mijn verdriet dat snel plaats maakte voor rede. Het verhaal dat ik vertelde maar niet binnen liet. Niet echt. Als de schroeven in jouw kist, muurvast.

Een zomermaand die nooit meer is zoals ze ooit bedoeld was. Voorpret voor de vakantie, eindeloze tochtjes van terras naar terras, zonnen in een veld tussen het hoge gras, de barbecue draaide overuren. Onbekommerd genieten.

Het is niet voor niets geweest. Dode bladeren geven vruchtbare grond, als je ze niet weghaalt, maar koestert.

Het blauw van de lucht is niets anders dan de weerkaatsing van het niet geabsorbeerde licht, leer ik van mijn kind.

De zon doet haar best en beter wordt het niet. Maar het is goed zo.