Herladen en opladen

Een tijdje terug schreef ik over mijn hoofd. Ik had het gevoel dat het niet meer werkte zoals ik dat gewend was. Afgelopen weken leerde ik dat dat ook zo was. Mijn hoofd, of eigenlijk mijn lichaam, gaf het sein “rood”. Vol in de remmen. Terug naar start. Maar waar was start?

Via via kwam ik terecht bij een psycholoog. Volop in de adrenaline zat ik daar, op zoek naar een oplossing voor mijn hoofd. Mijn hoofd dat stuk was. Geluiden niet meer wilde horen. Kinderstemmen verafschuwde. Getik van de regen op de ramen mij uit mijn vel deed springen. Ademhaling was al teveel. Ik zat en vertelde.

Ik ben twee manden verder. Voor mijn gevoel nog niet veel verder omdat ik eerst terug moest. Terug naar af. Terug naar start. Alleen die terugweg kost tijd. Want wat is start? Waar is het begin? Wat moet ik doen? Moet ik iets doen? Maar hoe dan?

Ik heb veel geleerd en weinig gedaan. Voor mijn gevoel en in vergelijking met de afgelopen 15 jaar. Zolang geleden is het exact vandaag dat ik daar was in dat ziekenhuis op de Prinsengracht. Ik zie mij nog rijden in mijn nieuwe rode lease auto. Carrière in het vooruitzicht, glanzend als mijn rode bolide. Totdat de wereld ineens op zijn kop stond. En mijn leven bestond uit zorgen maken en zorgen voor. Ik deed het met liefde en volharding, zonder twijfel. Vergat alleen terug te schakelen na die zware tijd.

Mijn psycholoog leert mij dat na trauma herstel nodig is. Klinkt logisch. Soms moet je door. Van jezelf, omdat je omgeving jouw zo ‘ sterk’ vindt, omdat je jezelf wilt bewijzen, omdat…. En dan komt een trauma niet alleen. Er gebeuren meer dingen waarvan je niet goed herstelt, die je niet verwerkt. Het stapelt zich op en de rem kun je niet vinden.

Totdat je eigen lijf je in de steek laat. En dan moet je wel. Op zoek naar de rem. Op zoek naar start. Op zoek naar energie. Van de zesde versnelling naar de eerste. “Moeten” uit je agenda schrappen. Je agenda schrappen. En zoeken naar de balans. Energie geven en energie krijgen. Jezelf de vraag durven stellen. “Waar word ik gelukkig van?”

Jezelf herladen en opladen. De batterij kreeg namelijk niet genoeg tijd om op te laden. En was steeds sneller leeg. Zoals een oude iPhone binnen een mum van tijd weer leeg kan zijn. Gelukkig is de batterij van een mens gemaakt om een leven lang mee te gaan. Als je er maar goed voor zorgt!

Dun als ijs

In mijn agenda lege vakjes
volgende week, de maand erna.
Ik ben gewend ze gevuld
te zien.
De vakjes die de uren, de dagen
voorstellen tot ze voorbij gegaan
zijn in de tijd.

Leven in het nu, het stipje
is vandaag, niet op de horizon.

Staan op dun ijs en wachten
tot het dikker wordt.
Mijn schaatsen moeten wennen
aan het geknisper en ik,
ik ook.

Dus duw ik voorzichtig mijn
eerste voet langzaam in de
richting waar ik heen wil.
Niet te snel, het ijs ligt er nog
maar net en kan teveel nog
niet verdragen.

Ik wil mijn vakjes vullen en
sneller, harder, mooier schaatsen
maar besef dat mijn ijs moet
groeien, herstellen, dikker worden.

Mijn vakjes mogen nog
even leeg zijn
en zich vullen met het moment
Het ijs wordt vanzelf weer sterk
en krachtig
tot het mij en mijn leven
dragen kan.

De vakjes in mijn agenda
worden dan weer stipjes aan de
horizon.