Elastieken tijd

Ik ben één van die mensen die altijd te laat komt. In elk geval ben ik vaker te laat dan op tijd. Als ik op tijd ben, dan ook heel erg op tijd. Lees: een tijdsspanne goed genoeg om de omgeving te verkennen op zoek naar een coffee to go. Sinds mijn hoofd het wat vaker laat afweten ben ik in evenredig stijgende lijn ook slechter met de tijd. Door de chaos in mijn hoofd wijzer geworden, beheer ik met miniscule tijdblokken mijn agenda. Alles staat er in. Afspraken met mezelf en afspraken met anderen. Verjaardagen en andere belangrijke data waarop je geacht wordt iemand te feliciteren of een hart onder de riem te steken. Sportmomenten thuis en met anderen.

Toch neemt de tijd doorgaans een loopje met mij. Ik reken keurig terug wanneer ik moet vertrekken, eten, koffie zetten, aankleden, tandenpoetsen om zo op het moment te komen dat ik mijn wekker moet zetten. In mijn hoofd deel ik mijn activiteiten op in tijdsblokken. Het past altijd keurig. Tot het moment van vertrek. Plotseling is het net iets later dan gepland. Haastig jas aan, schoenen aan. Fietssleutel….waar is mijn fietssleutel? Graaiend in het bakje met sleutels pijnig ik mijn hersens. Wanneeer heb ik mijn fiets op slot gezet? Wat had ik aan? Van bakje ga ik over naar jaszakken en handtassen. Gevonden. Vijf kostbare minuten. Een half uur duurt het fietsen naar mijn afspraak. Tenminste, op een mooie zomerdag zonder wind, toen ik mijn tijden altijd klokte op mijn sporthorloge. Het waait. Een gure wind pal tegen. Onderweg kijk ik elke honderd meter op mijn horloge. Welke route is de snelste? Waarom weet ik dat nu niet meer? De minuten tikken sneller weg dan ooit. Mijn jas is te warm. Ineens stijgt het rood naar mijn wangen. Een mondkapje! Vergeten in de zoektocht naar mijn sleutels. Mijn telefoon zit gelukkig in mijn jaszak. Bellen tijdens het fietsen staat nog steeds een stevige boete op, dus ik stop en bel een vriendin. ‘ Kun je mij redden?’ Dat kan ze.

Verwoed trap ik op mijn pedalen. Ik denk aan het gesprek dat ik laatst had. ‘ De rek is er uit.’ Het betrof mijn hoofd. Stiekem moet ik lachen. De rek is dan misschien wel uit mijn hoofd, maar mijn elastieken tijd, die blijft!

Noot van de auteur: ‘djam karat’ betekent in Indonesië ‘ elastieken tijd’. Ik hou het er maar op dat een deel van mijn achtergrond meespeelt in bovenstaand verhaal, dat exemplarisch is voor mijn vele te laat kom momenten. De tijd zal het leren!