Powervrouw

Een paar weken terug alweer postte mijn triathloncoach een bericht op Facebook: de ‘power woman van de week’. Mijn foto lachte mij tegemoet. Ik had hem haar zelf gestuurd. dat wel. Ik werd een beetje verlegen van haar verhaal erbij. Alleenstaande moeder met twee puberdochters…. spannende sportieve doelen voor het nieuwe jaar. Power woman. Het klinkt wel stoer.

Er zijn van die momenten dat ik mezelf ook zo voel. Net na een training, als de endorfines en adrenaline door mijn lijf gieren. Dan voel ik mij nog steeds om en nabij de 20. Net zoals mijn aardige TomTom app zegt. ‘ Uw fitness leeftijd is….(sterretjes) 20! Gefeliciteerd en ga zo door; je kunt je VOmax nog verbeteren.’ Tot voor kort had ik geen idee wat dat was, een VO max, maar sinds ik vorige maand een sporttest heb gedaan, weet ik dat het iets zegt over mijn conditie. Of zoiets. Die leeftijd daarentegen, die spreekt mij wel aan! Powervrouw. Als de wekker gaat en mijn trainingsschema zegt dat er een ‘ ochtendloopje’  op het programma staat, duik ik het liefst nog veel dieper weg in mijn warme dekbed. Met veel moeite krijg trek ik mijn hardloop kleding aan. Ik werk een beetje yoghurt of een banaan naar binnen. Trotseer de eerste kou bibberend. Als ik dan een beetje warm gelopen ben, dan voel ik mij stiekem ook wel een power woman. Stiekem.

Er zijn zelfs van die dagen dat alles zo voelt. Als ik ’s ochtends in alle vroegte ontbijtjes maak, mijn eerste mailtjes weet te beantwoorden en met mijn verse cappucino voor de files de auto in duik. Als ik op mijn werk nuttige dingen doe en ik ondertussen tijd vind om mijn meisjes succes te wensen met hun proefwerken. Als ik na het werk boodschappen doe, met mijn jas nog aan sta te koken en luister naar de verhalen van mijn dochters. Als ik de wasmachtine aan het werk zet, huiswerk overhoor en vervolgens op weg ga naar het zwembad om tot de late avond onderworpen te worden aan het strenge regime van mijn triathloncoach. Als ik tegen middernacht met natte, warrige haren weer onder mijn dekbed verdwijn. Dan voel ik mij een power woman. Stiekem.

Er is altijd een andere kant van de medaille.

Bijvoorbeeld die woensdag begin november. Na mijn halve marathon eind oktober verkeerde ik in hogere sferen. Ik schreef mij in voor talloze loopjes in de herfst en wintermaanden en dacht na over ‘de halve van Egmond’. Die woensdag dus. Voor mijn werkafspraak zou ik nog een uurtje kunnen rennen. Het was heerlijk weer dus vol goede moed begon ik. Al tijdens de eerste kilometers voelde ik een vreemd gevoel in mijn linker enkel. Powervrouwen geven niet zomaar op, dus liep ik door. Halverwege stopte ik toch even om een paar minuten te wandelen. De pijn werd niet minder, eerder erger. Toen ik aanzette om weer verder te lopen deed het helse pijn. Ik was net op het verste punt van mijn rondje, dus stoppen had geen zin. Dacht ik. Uiteindelijk kwam ik hinkend en strompelend thuis aan. Dit voelde niet goed! Direct de dichtsbijzijnde fysio gebeld. ik kon de volgende ochtend terecht. Inmiddels kon ik niet meer lopen en hinkelde het huis door. Vier trappen op en af waren geen pretje, powervrouw of niet. Na bezoek aan fysio, sportmasseur en sportarts zat ik thuis met een doos pijstillers en ontstekingsremmers. Rennen kon ik wel vergeten.

En dan is het herfst. Weg zon, weg stralende blauwe luchten. Grijs is niet mijn kleur. Nooit geweest ook. Het is donker als mijn wekker gaat en donker als ik thuis kom. Ik heb geen zin meer in gezonde salades en frisse bakjes kwark. Die zak M&M’s smeekt om opengemaakt te worden. De muffin’s bij de bakker kijken mij dringend aan. ‘Eet mij! Eet mij!’ lijken ze te roepen. Mijn zomerse sixpack verbergt zich langzaam maar zeker onder een warm dekentje.

Gelukkig is daar, in de winterse duisternis, mijn triathlon coach. Degene die mij powervrouw noemt. En zelf een powervrouw is! Met haar roedel van twee kleine kinderen, twee witte herders en een man leidt ze haar bedrijf en spoort ze mij een paar keer in de week aan om ‘ toch nog even dieper te gaan’. Tot het zweet letterlijk uit mijn ogen loopt.

Power woman. Soms wel, soms helemaal niet. Alleen is eerlijk gezegd ook best zwaar. Het heeft ook zo z’n voordelen (ik ben de baas en overleggen hoeft niet) maar kost ook bakken met energie. En eerlijk is eerlijk, ik had het liever samen gedaan. Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Dus doe je je best. En soms een beetje beter dan je best. En dan is daar soms dat moment. Je loopt, je fietst of je zwemt en je voelt het! De flow, de cadans, de kracht of energie. Het maakt niet uit hoe je het noemt. Ik noem het triathlon!