Het avontuur tegemoet

Tijdens het lopen vanochtend filosofeerde ik wat over mijn nieuwe plannen. Sportieve plannen, plannen op het gebied van mijn werk, plannen waar ik al mee bezig ben (de ‘doe’ fase), vakantieplannen. Ik kwam tot de ontdekking dat ik altijd wel bezig ben met (nieuwe) plannen. Tijdens een opleiding van mijn werk, afgelopen week, maakte ik een kwadrant. Iets in het kader van groepsdynamica en kennismaken met elkaar. Het vierde kwadrant ging over ‘jouw perspectief’. Ik schreef het eerste op wat mij te binnen schoot: ‘Avontuur’.

Nu ben ik niet van het bungee jumpen en parachute springen zul je mij ook niet zien doen. Hoogtevrees is zo’n dingetje en ik blijf liever met beide benen op de grond. Ik kan mij nog levendig (gelukkig wel) een klimcursus herinneren. Dochterlief klom een paar keer per week als vlieg de wand op. Ze hoefde mij geen twee keer te vragen of ik een cusrsusje wilde doen. Geen acht slaand op mijn hoogtevrees die al begon op het klimrek in de gymzaal ruim dertig jaar geleden klom ik dapper tegen de wand op. Dat ging best soepel. Ik daagje mezelf uit, dat avontuur weet je wel, om tot bovenin te klimmen. Dat moment dus. Dat ik besefte dat ik zo’n twaalf meter aan een paar miniscule blokjes hing met mijn vingertoppen in knellende te kleine schoenen. Want dat hoort. Tussen mijn oogharen door keek ik de afgrond in. Mijn stem sloeg over en piepend bracht ik het commando uit wat betekende dat ik weer naar bedenden wilde. Mijn maag zat ergens op de verkeerde plaats. Beneden besloot ik dat dit soort avontuur niets voor mij was. En sloot meteen alles wat met hoogte te maken had uit. Dus geen bungeejumpen, parachute springen en zelfs geen Walibi achtbanen voor mij. Dat avontuur mag iemand anders lekker doen.

Maar wat is dan wel avontuur voor mij?

Avontuur staat voor mij gelijk aan nieuwe dingen doen. Mezelf uitdagen. Nieuwe doelen stellen. Plannen maken. Bewegen en niet stilzitten. Maar het moet wel een beetje leuk blijven. ‘ Leuk’  is eigenlijk een stom woord. Een ander woord kan ik niet bedenken. Ik kan het omschrijven als: ‘ ik wil er blij van worden’. Ik wil een lach op mijn gezicht als ik het gedaan heb. Of zelfs als ik bezig ben. Daarvoor wil ik best zenuwachtig zijn of even mijn grenzen op moeten zoeken. Helemaal niet erg. Als die lach er maar komt.

Een half jaar geleden hield ik het niet voor mogelijk. Zondagochtend de wekker om half acht zetten, een halve banaan en een espresso naar binnen werken en naar buiten. Zes graden Celcius, de rijp op de grassprieten en 13 kilometer rennen. vervolgens bij de bakker naar binnen struikelen en hem een halfje brood vragen (pasje vergeten, ik kom straks wel betalen). Thuis komen en een uitgebreid ontbijt voor mijn dochters maken. Wentelteefjes, vers geperste jus d’orange. En ja, die lach op mijn gezicht. Een klein zondags avontuurtje.

Een wat groter avontuur vond ik op internet. Inmiddels heb ik een professionele traithloncoach. Zij maakt schema’s voor mijn trainingen. In een mooi Excell staat welke training ik wanneer moet doen en hoe lang. Heerlijk overzichtelijk. Ik mag de vakjes inkleuren. Groen is ‘gedaan’, rood is ‘niet gedaan’ en geel is ‘anders’. Ik verheug mij er nu al op! Mijn coach wil ook graag mijn sportieve plannen weten voor komend seizoen. dan kan zij namelijk de schema’s daarop aanpassen. Op internet struinde ik de triathlon kalaneders af. Tijdens het struinen werd ik ook maar gelijk lid van de Nederlandse Triathlon Bond. Als ik dan toch bezig was. En met een paar klikjes kon ik mij inschrijven voor wat loopjes. En ja, als ik dan toch lekker aan het klikken was. De Olympisch Stadionloop, de Bosloop in het Amsterdamse Bos waren zo gepiept. ‘ Is de halve marathon van Egmond niet iets voor jou?’ vroeg een collega. Ik dacht aan januari, kou en mul zand. Maar ach, als je dan toch bezig bent.

Inmiddels heb ik samen met mijn coach en trainingsmaatje een mooi lijstje gemaakt. En waar de kers op de taart onze deelname aan de Iron Man Olympische Afstand in Zürich was, lokt nu een nog wat avontuurlijker kers. Ik ga mij inschrijven voor de Challenge halve triathlon in Mallorca, oktober 2019. Een avontuur waar ik van oor tot oor van grijns Een spannend avontuur, want veel en ver: 2,8 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km rennen. Als ik er aan denk kriebelt het al in mijn buik. Er valt nog heel wat te doen voor die tijd. Het is iets groter dan een klein, zondags avontuurtje. Het is een groot avontuur (en op zaterdag). Dat begint vandaag, bij die lach op mijn gezicht als ik het ontbijt voor mijn meiden maak. Happy & healthy!*

*Geen grap, dat is een rubriek in de Margriet, dat blad wat je moeder en je tantes lazen toen je klein was. En waarvoor ik binenkort geïnterviewd wordt. Keep posted!