In mijn herinnering regelde jij alles. Dozen om onze fietsen in te vervoeren haalde jij bij de plaatselijke fietsenboer. Gratis natuurlijk. Een tentje had jij al, slaapzakken ook. De kaartenwinkel in het centrum van Amsterdam kende jij van binnen en buiten. We kochten daar onze kaarten. een paklijst. ook dat begrip heb ik van jou geleerd. Je moest eens weten dat ik die ook weer voor deze zomervakantie gemaakt heb.
Wat nemen we mee? Je was streng, weet ik. En een beetje gestresst. Inpakken was niet je favoriete bezigheid. Zelfs al waren we net twee dagen getrouwd! De fietsen gingen mee als ruimbagage zonder extra kosten. 17 kilo per stuk, dus bleef er vrij weinig over voor de rest van onze spullen. Bij betalen, daar deed jij niet aan. Een fietstas voor drie maanden aan kleding. De rest ging op aan kampeeruitrusting, fietsmateriaal en fotocamera. De reis van ons leven kon beginnen.
Donderdag 7 maart 2002
[Cynthia] We hebben net ontbeten in de tuin van de buurman van Jan Ramp (oud collega), waar we gisteren ons tentje opgezet hebben. Een paar dagen voor ons vertrek heeft Sjaak een e-mail naar jan gestuurd met de vraag om wat tips over Nieuw-Zeeland. We kregen een leuke e-mail terug met d uitnodiging om een paar dagen door te brengen op Waiheke, een eiland voor de kust van Auckland, waar jan sinds een jaar of 10 woont. Hij heeft daar een grafisch ontwerpstudio aan huis en woont er met zijn vrouw Jacky en zijn kinderen Mika Tui (4) en Erin (13).
Gisteren zijn we met de boot vanuit Auckland regelrecht naar het eiland gegaan. Stralend blauwe lucht, prachtige baaien en allerlei planten die het bij ons alleen goed doen in de Intratuin. Het uitzicht vanaf de heuvel waarop het huis en nu onze tent staan is adembenemend. Helaas vinden de muggen dat ook! De eerste score is gemiddeld een bult per vierkante centimeter. Onze eerste indruk van Nieuw-Zeeland is ondanks de muggen, zeer positief. Zeer behulpzame en vriendelijke mensen hebben ons ‘ fietspad’ al gekruist. Het begon al op het vliegveld van Auckland waar we gratis koffie kregen, men een speciale plek had om onze fietsen op te tuigen en een mevrouw van de MacDonalds onze bidon’s voor ons vulde. ‘ With ice?’ vroeg ze. Vervolgens legde zij uit hoe we op onze fietsen het beste naar het centrum van Auckland konden rijden.
De eerste kilometers begonnen al pittig met wat flinke heuvels. Even wennen aan het links rijden en de zoevende auto’s naast ons. Na een paar keer de weg gevraagd te hebben aan vriendelijke ‘ Kiwi’s’ kwamen we aan in het centrum van Auckland. Iets meer dan 20 kilometer van het vliegveld. Opvallend is de vele laagbouw waaruit de stad bestaat. de stad is niet echt gepland, maar bestaat meer uit aan elkaar geplakte dorpjes en wijken [noot: we werkten destijds allebei bij de Dienst Ruimtelijke Ordening van de gemeente Amsterdam. Sjaak was daar stedenbouwkundige].
Het is nog maar 12 uur in de ochtend als we bij de haven aankomen van waaruit de ferry naar Waiheke Island vertrekt. Tot nu toe valt de vermoeidheid van de reis erg mee. We hebben allebei dan ook als een roos geslapen in het vliegtuig. zeker het laatste stuk, van Los Angeles naar Auckland, hebben we zeker acht van de dertien uur onder zeil doorgebracht. De rest van de tijd brachten we door met eten, tv kijken en een beetje lezen.
[Sjaak] We zijn weliswaar nog maar een dag en een nacht in Nieuw-Zeeland, maar toch zitten we er al midden in. Je moet ook direct al vel leren: dat de zon zeer gevaarlijk is (verbandtijd ongeveer 15 minuten, we hebben allebei al verbrande armpjes en beentjes), dat het water lekker is om te zwemmen maar dat er oesterschelpen liggen die heel scherp zijn 9ik heb mijn voet al open gehaald), dat de mensen zeer vriendelijk en behulpzaam zijn en je je Amsterdamse afstandelijkheid moet laten varen, dat er geen haarspeldbochten zijn (net als in Engeland gaat alles recht omhoog). Nou ja, van die dingen. ‘Is dit nu het paradijs?’ is een vraag die je gaat bezig houden.
Het landschap is, naast zijn harmonische natuurlijke opbouw, een vreemd mengsel van gelandscaped openbaar en tuingroen (de rijken) en ruig wanordelijk struikgroen (de kunstenaars en pioniers). Vele grote bomen (onder andere ceders)die streng beschermd worden, hoewel waarschijnlijk niet eens inheems.
Terwijl ik lees en tegelijkertijd typ wat ik lees besef ik hoeveel herinneringen heb aan die tijd. Ze zijn vertroebeld in de jaren, maar komen tot leven door het blauwe boekje dat jarenlang in een kast gelegen heeft. Het blijkt nu ongelofelijk waardevol te zijn om mijn herinneringen weer tot leven te brengen. Herinneringen aan Sjaak. Mijn man, mijn liefde. De vader van mijn kinderen. Onze kinderen. Ik zie hem voor mij fietsen, ik in zijn kielzog. Hij was geen grote romanticus van buiten. Noord-Hollandse nuchterheid voerde altijd de boventoon. Ik zie nu in Rosa van wie zij haar opmerkzaamheid heeft. Het observeren van details. De omgeving. Het beschrijven ervan. Het ontroerd mij.
[Sjaak] De eerste nacht in de tent. Tentje is zéér klein. niet meer dan een opgerichte slaapzak, formaat twijfelaar. Qua slapen oké, maar er ’s nachts uitgaan, wat ik altijd moet, valt niet mee. Bovendien, naar later bleek, helemaal lek geprikt door, naar Jan zei, zandvliegen. Gewone muggen ook, in ieder geval! Volgende dag (hele goeie) koffie gedronken bij Nourish. Leuk tentje met lekker ontbijtspul ook. Rondrit gemaakt over het bewoonde deel van Waiheke. Prachtige kust, met mooie cottages aan de baaien. zware klimmetjes. Eind middag nog gezwommen aan palm Beach, op aanraden van Jan. ’s Avonds opnieuw in het huis van Jan met de familie mee gegeten. Ze raadden ons aan Stoney batter te bezoeken. Na nog een nacht worstelen met de insecten (vroeg er in en laat er uit trouwens) weer een prachtige dag. Goed ingesmeerd met factor 30, over de insecten DEET heen dit keer. langs Nourish en op pad naar het dunbevolkte deel van Waiheke. Beetje beeld van Wales en Schotland, ook door de begrazing. Via een onverharde weg verder naar Stoney Batter.Zwaar werk, heet en mooie uitzichten.
Stoney Batter is een verzameling verspreid over de heuvels en, waar de naam ook op slaat, een batterij uit de tijd van de 2de Wereldoorlog. Voor het geval de Japanners een invasie zouden plegen. Met onderaardse gangen en vertrekken waar destijds een groep mensen leefden. Naargeestige sfeer, ondanks de gehuurde ‘ torch‘ . Na een zwaar maar lekker maal aan muffins, de terugtocht via dezelfde route. We wilden een beetje op tijd terug zijn want we zouden met de familie fish & chips aan het strand gaan eten. Dus ‘ beers’ gehaald en met de bus van de familie Ramp naar Palm Beach. Dara gat het er zedelijk aan toe, met openbare kleedhokjes en barbecues die vrij te gebruiken zijn. Dat is in het westen van Nederland onvoorstelbaar.
Jan en Jackie zijn erg aardig en laten ons onze eigen gang gaan. Ze hebben het trouwens ook erg druk met werk en het gezin. Jan’s tweede vrouw, denken we. met een kind van hun beiden. Jan is sinds hij in Nieuw-Zeeland is pas na 7 jaar weer terug geweest in Nederland. Hij vroeg er ook niet naar. Ook niet naar de mensen die wij samen kennen. Gesloten boek lijkt het. Wel intrigerend eigenlijk. Ook na dat spannende verhaal van een onaangekondigd huwelijk, groot feest, wereldreis en voorgoed geëmigreerd. Hij lijkt niet ongelukkig, maar je voelt dat er een verhaal achter zit.
O ja, vannacht gedroomd dat mijn piemel eraf viel. En Kaas [noot: jongere broer die eigenlijk Kees heet maar erg van kaas houdt] woonde in een huis dat helemaal door houtworm was aangevreten. en de atmosfeer was helemaal giftig en onbetrouwbaar. De mensen reageerden gelaten.
Ik kan mij niets van die droom herinneren. Wel typisch S. om het zo op te schrijven. En het paradijs? Voor mij kwam het leven op Waiheke Island daar dichtbij in de buurt. Ruimte, vrijheid, natuur. Ik ruik de zee als ik mijn ogen dichtdoe. Ik zie de baai nog glinsteren in de zon. De kinderen van Jan met zand aan hun voeten het huis in rennen. Op blote voeten, de hele dag.
Facts
Fietsen
6 maart ’02 vliegveld Auckland – Waiheke Island 34 km druk verkeer
7 maart ’02 Waiheke Island 21 km steile klimmetjes
8 maart ’02 Waiheke Island 36 km onverhard
Overnachten
3 nachten kamperen in de tuin van Jan Ramp
Gettingolderfeelingyounger 
Eén reactie op “De reis van mijn leven -1-”
Zoveel bewondering en respect voor hoe je de herinneringen met Sjask verwoordt. Monique
LikeLike