Al geruime tijd heb ik het idee dat ik ‘ iets’ wil doen met mijn herinneringen aan van wat ik vind ‘ de reis van mijn leven’. Mijn huwelijksreis door Nieuw-Zeeland en Australië. Op de fiets, samen, ruim drie maanden lang met alleen fietstassen en een tentje. Het is ook een herinnering aan iets dat nooit meer terug komt. En de reden waarom ik reizen, vakanties en nieuwe avonturen beleven zo belangrijk vindt om te doen. Alleen of liefst samen met Rosa en Nonna. Mijn prachtige dochters. Onze prachtige dochters.
Het is misschien ook wel een stukje rouwverwerking. Ik was jong en we waren nog niet zo lang getrouwd toen Sjaak kwam te overlijden. Met twee kinderen van anderhalf en bijna vier was het vooral doorgaan. Niet teveel denken en vooral niet teveel voelen. Met af en toe een terugval toch vooral het positieve omarmen en blijven leven. Vooruit kijken. Dat is goed geweest en helpt je leven en overleven. Toch voel ik nog steeds het gemis. Ik merk sinds kort dat schrijven mij helpt. Soms met humor, soms ook met de emoties die ik in het dagelijkse leven niet snel laat zien. Ik zeg weleens: ‘ Ik schrijf beter dan dat ik praat’.
Tijdens onze reis hadden wij nog geen digitale camera of smartphone. De beelden zijn dia’s in dozen opgeslagen. We hielden trouw een reisdagboekje bij. Om beurten schreven wij dagelijks ons verhaal. De route en afstanden hielden wij achterin bij. Samen met de Lonely Planet Cycling New Zealand en Cycling Australia plus een ouderwetse landkaart vormt dit prachtig materiaal om mijn herinneringen te beschrijven. Dertien weken lang elke week een verslag. Mijn herinneringen gecombineerd met de letterlijke tekst uit het reisdagboek. De reis van mijn leven. Om vrij vertaald met Icarus te spreken: ‘ soms is de reis mooier dan de eindbestemming’.
Een zonnige dag ergens in de zomer van 2001. We zitten op een terras. Lunchtijd. We zijn collega’s bij de gemeente Amsterdam. Ons werk bevindt zich op de vierde en vijfde verdieping van het overheidsgebouw met de drie Andreaskruizen. Onze relatie begon daar. Na twee jaar kijken en knikken maakten we ons eerste afspraakje tijdens een borrel van de baas. ‘ Jullie moeten maar eens met elkaar gaan fietsen’ zo sprak een collega. De afspraak stond en van het één kwam het ander.
Binnen een half jaar trok ik bij je in, van Oud-West naar Oost, toen nog een plek waar men niet wilde wonen als jonge tweeverdiener. Behalve jij. Want na de H-buurt in Zuidoost was het nieuwbouw appartement in Oost een walhalla. Mijn liefde voor jou overwon de liefde voor Oud-West. Jouw spullen verdwenen grotendeels aan de straat, waar de junks zelfs het zware stalen bureau meedroegen naar hun onderkomens. Mijn IKEA-interieur nam jouw studentikoze inrichting over.
Na zeven maanden vroeg je mij ten huwelijk. Jij, de verstokte vrijgezel met een batterij aan ex-en waar ik stiekem wel een beetje wantrouwend tegenover stond. Ik was toch niet de volgende? Mijn onrust groeide toen ik bij mijn eerste ontmoeting met jouw familie tijdens Sinterklaas de chocoladeletter V kreeg. ‘ De V van Vriendin’ kreeg ik te horen. De namen konden ze namelijk niet meer onthouden dus was dit wel zo makkelijk. Ik nam het aan voor Noord-Hollandse nuchterheid.
Op zondagochtend in bed, tijdens het lezen van de krant vroeg je het. Met die eerder genoemde Noord-Hollandse nuchterheid. Geen rozen of vioolmuziek, geen kaarslicht en geen gedoe. Jij vroeg het en ik zei ja.
Zo zaten we dus een paar maanden later op het terras een broodje te eten. We filosofeerden over onze huwelijksreis. We waren het er snel over eens. Ver en lang moest het zijn. En jij, als vervente wereldfietser met de Himalaya en Zuid-Amerika al achter de rug, besloot: op de fiets. Voordat we ons broodje op hadden lag het plan er. Nieuw Zeeland, in maart, april en mei van 2002. Na het afrekenen liepen we samen door naar personeelszaken. Boter bij de vis. ‘Kunnen wij 13 weken vrij krijgen?’ Binnen tien minuten kwam het antwoord. Akoord! Ons plan werd werkelijkheid.
1 maart 2002 trouwden we onder een strakblauwe koude voorjaarslucht. Twee dagen later stonden we, met onze fietsen in kartonnen dozen, klaar voor vertrek. Voor de reis van ons leven. Die eigenlijk al begonnen was tijdens ons eerste afspraakje.
Gettingolderfeelingyounger 