Vakantieherinneringen

Vakanties zijn voor mij vooral veel goede herinneringen. Vakantie staat voor mij in het teken van vrijheid, los van verplichtingen, van reizen en nieuwe plaatsen ontdekken. Je thuis voelen op vreemde plaatsen en je andere gewoonten eigen maken (de siësta is daar een heerlijk voorbeeld van).  Het begint voor mij al bij het bedenken waar we heen gaan. Thuis hebben wij een wereldkaart met speldjes in verschillende kleuren. Een kleur voor de landen en plaatsen waar wij met z’n drietjes geweest zijn. Een kleur voor de plaatsen waar ik alleen (of met een oude liefde) geweest ben. Een kleur waar ik met Sjaak ben geweest. En, misschien wel de belangrijkste kleur, die waar we nog allemaal heen zouden willen gaan.

Dit jaar werd het Zwitserland. Het speldje op de kaart was er eentje van mij en Sjaak samen. En eigenlijk ook eentje van mij alleen. In mijn vroege jeugd bracht ik heerlijke zomer- en wintervakanties door in Isenthal, een bergdorp van circa 400 inwoners vlakbij het Vierwoudstedenmeer. In de oude gele Toyota Corolla reden wij, mijn ouders, jongere zusje en ik, met de kofferbak vol pakken koffie, koekjes en ander etenswaar in twee dagen naar onze bestemming. Meestal overnachten we in een Duits pension waar ik mij nog de enorme schnitzels van kan herinneren. Voor een kindermenu trok ik mijn neus op. Ik wilde schnitzel met doperwten en frites! In het Zwitserse dorp logeerden we in het chalet van boer Hans, vrouw Ida en zoon Theofiel. Pas veel later begreep ik de aparte gezinssamenstelling. Hans en Ida waren broer en zus. Zoon Theofiel was geadopteerd. Als kind vond ik dat volstrekt normaal en heb mij dan ook nooit verwonderd.

Nadat mijn vader de kanariegele Toyota de haarspeldbochten door gemanoeuvreerd had, zagen we als eerste het kerkje en de lokale supermarkt annex dorpscafé opdoemen. Terug denkend aan die tijd herinner ik mij als beste de roze ijsjes die naar uien smaakte. Waarschijnlijk werd de vriezer voor de hele wintervoorraad gebruikt. Ik herinner mij het melken van de paar koeien door boer Hans. gewoon met de hand, gezeten op een houten driepoot. De lauwe melk, met vel, kregen we mee in een pannetje. Ik geloof niet dat ik er ooit een slok van genomen heb.

Voor onze eerste skilessen kregen wij oude skies van de boer te leen. Die had hij vast nog van zijn grootvati! Je moest de geleende bergschoenen met riempjes vastsnoeren. Er kwam geen snelsluiting of binding bij te pas. Pas een jaar later kochten mijn ouders bij een grote supermarkt echt skischoenen en skies. Feloranje met zwarte letters. Wat waren wij trots!

Skiles kregen wij van een man met een grote snor. Geen idee wat hij in de zomer deed, maar ik vermoed iets met koeien. De les bestond uit het van de enige helling met sleeplift die het gebied rijk was, achter de skileraar aan glijden. Later begreep ik dat er ook iets bestond als blauwe, rode en zwarte pistes. Deze piste ging vooral heel steil naar beneden. Jarenlang heb ik een trauma gehad van sleepliften. Na ontelbare keren halverwege uit de lift getuimeld te zijn, waarna ik kon zoeken naar stokken en skies en daarna moederziel alleen aan mijn toch naar boven begon, droomde ik tot ver in mijn tienerjaren over op hol geslagen skiliften. Het heeft heel wat wintersportvakanties geduurd voordat ik het trucje door had.

Zwitserland dus. De kinderen wilden ergens heen waar ze nooit eerder geweest waren en omdat Hawaii, New York en Los Angeles wat boven het budget lagen, werd het een weekje Zürich. Het toeval wilde dat ik in die week ook nog jarig was en de Ironman plaats vond in die week.  Zomer in Zürich overtrof zelfs mijn stoutste verwachtingen. Een azuurblauw meer met kristalhelder water, een appartement aan een snelstromende rivier waar dag en nacht kinderen, ouderen, honden en aanverwante dieren op luchtbedden, eenhoorns en bootjes compleet met barbecues en koelboxen de rivier afdaalden. Drinkwater uit de fonteinen. Wat wel zo handig was omdat Hawaii waarschijnlijk goedkoper was geweest qua drankjes op de terrassen. Leeglopen kun je in Zwitserland letterlijk, qua geld!

En toen was ik jarig. Ik mocht de dag zelf invullen, zoals bij ons al jarenlang de gewoonte is en ik dacht aan vroeger. Isenthal, Altdorf, Luzern. Plaatsen met de zoete herinneringen uit mijn kindertijd. Gekleurd door de tijd, dat wel. We reden in de middag richting Luzern, dat prachtig ligt aan het Vierwoudstedenmeer. Ik juichte als een kind en probeerde mijn meisjes te overtuigen van al het moois dat we zagen. Gelukkig deed de omgeving genoeg. Bergen wilden ze zien. We besloten de grote weg te verlaten en richting Engelberg te rijden. De naam kwam mij bekend voor en tot aan het dorp dat op 1000 meter hoogt tussen de bergreuzen in ligt, dacht ik nog steeds aan mijn kindertijd.

Engelberg. De berg van de engelen. De naam kan niet mooier. Alsof de mist mijn herinneringen vervaagd had, zo kwam ook de zon weer tevoorschijn. Begin 2005. Rosa is nog geen anderhalf jaar oud. Wij rijden in onze oude Ford Mondeo naar de sneeuw. Een week lang genieten van elkaar. Ons kersverse gezinnetje van toen nog twee grote mensen en een kleintje. Ik herinner mij ineens de toch naar boven met de kabelbaan. IJzige kou op ruim 3000 meter hoogte.

We maken de tocht met de kabelbaan opnieuw. Nu vanuit een dal met uitzicht op koeien en geiten met met vertrouwde geklingel van de bellen om hun nek. Er zijn dingen die niet veranderen. Rosa en Nonna genieten. Ons gezinnetje van nu een groot mens en twee ‘kleintjes’. Boven rollen ze in korte broek in de eeuwige sneeuw. Ik denk aan februari 2005.

Waren sommige dingen maar voor eeuwig.