Het virus dat Ironman heet

Ik was er bij. Als toeschouwer weliswaar maar ik was daar. 2000 deelnemers, 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en 20 kilometer rennen. Een halve triatlon, maar geen gewone. Het is de Ironman!

Drie jaar geleden wist ik van het bestaan niet af. Tijdens een weekendje Maastricht belanden we, per ongeluk, in een spektakel. We wandelden een rondje Sint Pietersberg en zagen mensen fietsen en hardlopen. Afgetrande, verbeten gezichten. Het parcours liep dwars door onze wandelroute. Of onze wandelroute liep dwars door hun parcours; dat was mij onduidelijk. Er hing een feeststemming. Bij het witte sprookjeskasteel aan de Maas van André Rieu klonk een Weense Wals. In zijn achtertuin had André de luidssprekers op volle sterkte staam. Zijn eigen muziek moest de lopers aanmoedigen. Een rode loper aan zijn achtertuin maakte het plaatje compleet. Wij keken er verwonderd naar.

Terug in de stad aten we een hapje. Na het eten zagen we nog steeds mensen met rugnummers voorbij komen. Inmiddels waren de gezichten verwrongen en was het rennen lopen geworden. Soms niet meer dan strompelen. Het bleken de laatste deelnemers te zijn van de Ironman Maastricht. Ik vroeg mij stiekem of ze wel helemaal lekker waren. Zo zag het er namelijk niet uit.

Een kleine twee jaar later stond ik in Luxemburg te kijken naar de opbouw van het circus dat Ironman heet. Inmiddels was mijn kennisniveau op het gebied van triathlons gegroeid. Zelfs meer dan dat. Een paar maanden geleden begonnen met zwemmen, een racefiets gekocht en aan het trainen met een echte triathlon coach. Ik kende zelfs wat mensen die èchte triathlons deden. Zelfs Ironmans.

Wat bezielt een normaal mens om mee te doen aan een Ironman? Ik zet het op een rijtje dat zich in mijn eigen hoofd ontspon:

1. De Ironman is een Amerikaans en dus goed doordacht marketing concept.
2. De mensen die er werken zien eruit als de Amerikaans geworden droom. Goedlachs, sterk, een vlotte babbel en uitermate strak georganiseerd.
3. De Ironman geeft een familiegevoel waar je bij wilt horen. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Ze zijn ijzersterk in het verkopen van een droom, ook voor de ‘ gewone ‘ man/ vrouw. Iedereen kan triatleet worden! Ook jij!
4. Als je wint, krijg je prijzen. De ultieme prijs is de ‘ goldcard’  voor deelname aan een Worldchampionship. Dat is niet voor iederen weggelegd. Dus hoor je tot de winnaars, dan mag je gaan. Wel nadat je direct na je medaille in ontvangst genomen hebt je creditcard trekt en gemiddeld zo’n 700,- betaald voor je je ‘ gewonnen’  deelname. Wie zegt dat endorfines niet werken? Zij hebben het door!
5. Er is merchandise met babykleding voor de aanstormende triatleet, huishoudspullen voor moeders die zonen en dochters aanmoedigen, shirts met een ‘ hall of fame’ waar je als deelnemer je eigen (!) naam in priegelschrift kunt terugvinden, petjes, sokken, mokken, tassen en letterlijk voor ieder wat wils. Als je thuis met een Ironman tas/shirt/pet lopt zal elke tri-sporter je vol bewondering aankijken. Je hebt een Ironman gedaan!
6. Buiten de Ironman wedstijden heb je ook nog de Ironkids (voor ambitieauze kinderen of hun minstens zo ambitieuze ouders) en de Irongirl (voor meisjes en vrouwen die het stiekem wel leuk vinden om een stukje te rennen maar waarvoor een triathlon nog iets teveel uitdaging is). Zo is de familie compleet.

Nu denk ik van mijzelf altijd dat ik ongevoelig ben voor zo’n commercieel circus.

Eerlijk? Ik zag de opbouw van de routes, de wisselzones, de zwemstart en de finish met de Ironman boog. Ik was bij de briefing, zag de filmpjes van winnaars, hoorde Mike, de Ironman regelneef met zijn grappen en serieuze ondertoon. Ik zag de nieuwelingen met gespannen gezichten. De ervaren atleten die elkaar net iets minder gespannen begroeten als oude vrienden. Ik reed een stukje van de route op mijn racefiets met een echte pro (die de volgende dag in de top 10 belande!). Poseerde zelfs bij een bordje met ‘ Ironman 70.3 Luxembourg’, zag dikke, dunne, jonge en oude mensen met hun deelmers polsbandje rondlopen. De atleten met hun Ironman rugzak, gekregen bij de registratie alsof het een goodiebag was. Met die tas en het polsbandje groette je elkaar. Je hoorde erbij, bij de familie. Met ats en polsbandje deed je mee aan 1,9 kilometer zwemmen in het stromende water van de Moezel, je fietste 90 kilometer in de Luxemburgse heuvels en tot slot rende je nog 20 kilometer heen en weer langs de rivier.

Op de dag zelf heb ik met spanning staan kijken bij de start van het zwemmen en bij de wisselzone. Ik heb langs de route gestaan bij het fietsen en wildvreemde mensen aangemoedigd. Daarna bij het lopen deelnemers een hart onder de riem gestoken en ze soms zelfs weer laten lachen toen ze niet meer konden. Samen met duizenden andere toeschouwers. familie, vrienden, toevallige voorbijgangers en toeristen.

Het was te laat. Het virus was mijn lichaam ingeslopen. Ik merkte het al toen ik er stond. Ik wilde ook. Ik wilde erbij horen. Ik wilde de uitdaging aangaan. Ooit ga ik meedoen. Dan zit ik bij de briefing als deelnemer. Krijg ik een tas en een polsbandje en groet ik de andere familieleden op straat.

Thuis gekomen stond mijn besluit vast. Ik ben gaan trainen met een echt schema. Ik ben vastbesloten goed te leren zwemmen. Ik volg trouw mijn intervaltraining voor het harlopen en fiets minstens twee keer per week. Bovendien doe ik krachttraining omdat ik vind dat ik sterk moet worden. De endorfines gieren in het rond. Afgelopen week heb ik het gedaan. Ik heb mezelf ingeschreven. Ha, nee, niet voor een Ironman. Gelukkig heb ik ondanks het virus nog wel wat gezond verstand. Ik doe mee aan de achtste triathlon Ouderkerkseplas op 18 augustus 2018!

Yes I do!
Yes I can!