Deze is voor jou

Zondagavond. Ik ben nog laat een rondje hard gaan lopen. Zware benen en eigenlijk te moe. Ik moest af en toe zelfs een stukje wandelen. Tijdens het lopen door het park, langs het water, weer terug richting IJburg, dacht ik aan jou. Zoals ik eigenlijk heel vaak aan je denk. Niet altijd bewust, maar toch. Het laatste stukje wandelend naar huis, ons huis, in onze straat,  schreef ik in mijn hoofd een verhaal voor jou. En bedacht dat ik een blog zou gaan schrijven voor jou. Over jou. En ik drink mijn favoriete wijn. Wild Rock, Sauvignon Blanc, New Zealand staat er op het etiket. De wijn met de mooiste herinneringen. Want ik was daar met jou.

Vandaag 11 jaar geleden was onze laatste dag samen. Het was een zondag, net als vandaag. De zon scheen, net als vandaag. We wisten dat het eraan zat te komen, die dag. Toch kwam hij onverwachts en liet mij verdoofd achter.

De tijd heeft gaten geslagen in mijn herinnering. Ik weet dat het middag was. Je lag daar in onze woonkamer. Het was heel gek. De avond ervoor keken we samen een dvd, zoals we dat de laatste weken elke avond deden. De moord op Kennedy, of zoiets. Je vroeg je af wie nu de echte dader was. De dag daarna was het stil. Voor jou stond de tijd voor altijd stil.

Vandaag was ik met onze dochters in Bergen, bij jouw graf. We kochten bloemen bij de Deen. Ik heb jaren lang de duurste en mooiste bloemen gekocht voor je. Vandaag deed ik het anders. Ik stond daar in de supermarkt en zag een Noord-Hollands veldboeket. Het was prachtig en nuchter. Net als jij. Met de meisjes reed ik naar de begraafplaats waar zij inmiddels bijna hun hele leven al regelmatig komen. Nonna had het vogelhuisje, dat zij afgelopen maakte op Lesbos van gevonden stukjes hout op het strand, meegenomen. Vlak voor we weg gingen maakte zij nog een hapje voor de vogels. Gehakte walnoten, lijnzaad en pindakaas. Het ging mee in een geel plastic bakje. Met haar vingers smeerde ze het uit op de bodem van het huisje. Een echte Gieling, dacht ik bij mezelf.

We praten niet vaak over jou en de dood. Wel over jou, maar dan de grappige dingen. We stonden bij jouw graf en ik vroeg ze of ze weleens dachten over jou en waar je nu was. Geloofden ze in ‘ iets’ na de dood? Onze jongste dochter zette haar wetenschappelijke gezicht op en begon over atomen die altijd bleven bestaan. “Dus”, zei ze tegen haar grote zus, “het kan best zijn dat jij bestaat uit de atomen van heel veel andere mensen”. Ze trok er een wijs gezicht bij. Onze oudste dochter dacht diep na. ” Dat vind ik wel een gek idee. Zitten er ook stukje van papa in mij dan?”  Ik vertelde dat ze allebei uit de helft van jou en mij bestaan. Ik drukte het maar een beetje plastisch uit. De zaadcel en het eitje plus DNA. Inmiddels weten ze wat het betekent. Onze oudste begon te vertellen. ” Ik denk wel vaak dat ik op jou lijk, mama, omdat jij de enige bent, waarmee ik mezelf kan vergelijken. Maar ik kan natuurlijk ook op papa lijken. Alleen dat weet ik dan niet precies want ik zie niet hoe hij was. ” Ik keek haar aan en zag jou. Een filosoof en een kleine wetenschapper. Het beste van beide werelden. Twee dochters, zo verschillend van elkaar en zo passend bij elkaar. Jij en ik in de twee mooiste creaties die je je maar wensen kan. Of het nou atomen zijn, of DNA of de geesten waar de vriendinnen van de oudste het graag over hebben. Als ik naar ze kijk zie ik ons samen. Geen kopieën maar twee unieke jonge mensen. Een beetje van jou en een beetje van mij. Maar o zo van zichzelf. Je zou er trots op zijn, dat weet ik. En als er een kleine kans is dat je ergens tussen hemel en aarde af en toe een kijkje komt nemen dan weet ik zeker dat er een glimlach op je gezicht verschijnt.

Na ons gesprekje zijn we in Bergen op het terras gaan zitten.  Vlakbij jouw oude stamkroeg die ik ze heb aangewezen. We liepen langs Busker, waar ik ooit een mountainbike huurde voor een rondje in de Schoorlse duinen met jou. Het dorp waar jij opgroeide en zoveel mooie verhalen over vertelde.

Op weg naar huis waren we stil. Thuis gekomen gingen de meisjes aan hun huiswerk en ik viel in de tuin in slaap. Na het eten, wat werk en een aflevering Friends besloot ik nog een rondje te gaan rennen. Ik ga meedoen aan een triatlon, weet je. Een kleintje hoor, maar toch! Zwemmen, fietsen, hardlopen. Alles waar jij goed in was. Ik zie je nog in de hoge golven van de Atlantische Oceaan duiken in Portugal. Of zwemmen met de dolfijnen in Nieuw Zeeland. Op je oude fiets de Mont Ventoux op. Luik Bastenaken Luik, ik had geen idee en jij deed het alsof je een rondje Ronde Hoep reed. Later naar Peru, Equador en de Himalaya met je beste vrienden. Met mij naar Bali, Nieuw Zeeland en Australië. En na het werk tochtjes in de buurt. Op de racefiets, mountainbike of randonneur. Samen rondjes Gaasperplas rennen. De Dam tot dam loop en jij de halve marathon van Amsterdam. Op oude schoenen, verschoten sportbroekje. Daar ging je.

Vanochtend zwom ik voor ons huis in de gracht. Een minuut of wat had ik het te pakken. De slag, het ademen, ik voelde me door het water glijden.

11 jaar later. Het hele leven van een jong kind. Een fractie in de eeuwigheid. Ik drink er eentje op jou. Dank je wel voor wat wij samen hadden. En wat je achterliet. Proost!