Moederschap, ouderschap, leiderschap

Ik ben moeder.
Bijna 15 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder van een allerliefst klein mensje. Niemand had mij vooraf gewaarschuwd welke impact dat op je leven heeft. Ineens, van de één op andere dag ben je verantwoordelijk voor een ander leven. En een poosje later waren dat twee levens. Twee kleine mensjes die in het begin volstrekt afhankelijk waren van mij, hun moeder. En natuurlijk van hun vader. Hun vader, die al na een paar weken met de uitspraak kwam: ‘ Opvoeden is loslaten. En dat is nu begonnen.’ Ik was het er volstrekt mee oneens, zittend op mijn roze wolk, moederend (letterlijk) over mijn hummels. Zorgend dat het hen aan niets ontbrak. Zeker niet aan liefde en aandacht. Mijn kinderen, daar deed ik alles voor.

Ik ben ouder.
Toen werd ik ouder. Letterlijk en figuurlijk. Toen de kleine mensjes anderhalf en bijna vier jaar waren, werd ik ouder. Niet alleen moeder meer. Ik stond er alleen voor. De woorden die ik eerst niet wilde horen werden in korte tijd werkelijkheid. Loslaten. Want in je eentje 24/7 aanwezig zijn lukt eenvoudigweg niet. Er moest ook nog gewoon gewerkt worden. Dus was er opvang, logeerpartijtjes en af en toe een oppas in de avond. En dan het opvoeden. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn oogappels in de auto, op weg naar familie in Zeeland of Bergen, elkaar bijna letterlijk in de haren vlogen. Of eindeloos zeurden om nog een liedje of een filmpje. In duidelijke bewoordingen gaf ik ze te kennen dat ik mij moest concentreren op de weg en daarbij niet gestoord wilde worden. Tenzij ze een ritje in de ambulance wilden maken. Misschien niet helemaal volgens de richtlijnen van correct opvoedkundig handelen, maar duidelijk was het wel. In de auto is het rustig. Nog steeds!

Ik ben leidinggevende.
Sinds kort heb ik een nieuwe, zij het nog niet officiële functie (zo gaat dat in overheidsland) waar het woordje ‘chef’ in voor komt. Een beetje trots, maar ook verbaasd bekijk ik de wereld om mij heen vanuit een ander perspectief. Over leiderschap zijn dikke boeken vol geschreven. Ik kan mij nog goed het meer dan 1000 pagina’s bordeauxrode boek herinneren tijdens mijn studie psychologie met als veelzeggende titel ‘ Leadership’. Blijkbaar is er veel over te zeggen. Je kunt er assessments voor doen, in gecoacht worden, opleidingen voor volgen, deelnemen aan leiderschapsdagen en vast nog veel meer.  De laatste tijd verwonder ik mij bijna dagelijks over dit fenomeen. Omdat je als leidinggevende ook geacht wordt een visie ergens over te hebben, heb ik die inmiddels ook over leiderschap. Ik vind hem niet zo ingewikkeld. Maar ach, ik ben een beginneling, dus wie weet wat ik nog tegen kom. Alhoewel bijna 15 jaar moeder- en ouderschap niet niks is.

Leiderschap is loslaten. Zolang je mensen vasthoudt aan die navelstreng zullen ze niet groeien. Je kunt het goede voorbeeld zijn, maar je kunt hèn niet zijn. Je kunt ook hun leven niet leiden. Je kunt niet overal bij zijn. Op een gegeven moment gaan ze alleen op pad. Zie de mensen om je heen als een spiegel van jezelf, zoals kinderen een spiegel kunnen zijn. Leer jezelf kennen en begrijpen. Snap waarom je de dingen doet zoals je ze doet en verander wat niet werkt. Bekijk de wereld vanuit de waarneming en niet vanuit de situatie waar je toevallig in zit. Heb lef om jezelf te zien. Kijk naar jezelf in relatie met anderen. Kijk wat je ze mee wilt geven. Geef richtlijnen en kaders. En laat los. Probeer de goede dingen te doen. In plaats van de dingen goed te doen. Leiderschap zit in iedereen. Alleen wil niet iedereen een leider van anderen zijn. Leidinggeven is inspireren en enthousiasmeren. Zonder jezelf daarbij te verliezen.

Ik ben moeder. Dat komt op de allereerste plaats. Als moeder, als ouder zorgen dat mijn kinderen opgroeien tot fijne, stabiele, zelfstandige mensen die hun eigen leider zijn. Of ze nu piloot worden of actrice, zakenvrouw of kleuterjuf, dat maakt niet uit. Zolang ze maar weten dat ze goed zijn zoals ze zijn. Als mens. Zodat zij de wereld een beetje mooier kunnen maken. En vooral zichzelf kunnen zijn.